Mój Miszka

[maqda333]

Od zawsze w moim domu były psy. Jako dziecko z rodzicami mieszkałam w bloku więc były to małe psy, teraz mieszkamy z mężem w domu z ogrodem i oboje jesteśmy zgodni co do tego, że duże jest fajniejsze...Zawsze są to 2 psy, żeby im się nie nudziło - zaczęło się od briarda suki Orki do której dołączył Sziszi - akita, potem miejsce Orki zajęła Lena - husky, dodatkowo do tej pieknej dwójki wzięliśmy na "dożycie" bearded collie - Bonda, który był cudownym psem i przez 3 lata życia z nami dał mi więcej niż niejeden pies przez całe swoje życie - niestety był bardzo chory i musieliśmy go uśpić, to samo spotkało Lenę - nowotwór wątroby, nie było już ratunku i w tym momencie doszliśmy do wniosku, że kupowanie psów to bardzo głupi pomysł, warto pomyśleć o psie ze schroniska i tak trafił do nas Maniuś - piesek, którego obejrzałam na zdjęciach i postanowiłam, że musi byc mój - okazało się, że jest dwa razy mniejszy niż nam się wydawało, ale przyjechał do nas z domu tymczasowego - w miarę dogadał sie z naszym Sziszkiem, który był bardzo trudnym psem do nieznanych sobie piesków, więc oczywiście został, po roku niestety ale i Sziszi odszedł jak na akitę i tak dożył pięknego wieku... i tu zaczyna się opowieść o Miszy - pięknym dużym czarnym psie, którego wynalazłam w internecie. Miał być psem rasowym - seter gordon. Pojechaliśmy poznać Miszę i okazało się, że jest większy niż gordon, pani która miała go jako dom tymczasowy stwierdziła, że to taki trochę niedorobiony gordon... oczywiście Misza wrócił już z nami do domu. Był psem po przejściach, przywiązany do drzewa w lesie, potem w schronisku odbyl kwarantannę, został wykastrowany i przejęty przez miłośników seterów. Musiał kiedyś mieć swój dom ponieważ pakował się do łóżka. Radość objawial łapiąc nas za ręce i skacząc - nie robil nikomu krzywdy, robił to delikatnie, ale umiem sobie wyobrazić, że małe dzieci mogły sie go bać. Odkarmiony i zadbany obrósł piękną sierścią. Był cały czarny z białą plamką na piersi i delikatnym podpalaniem ale prawie niewidocznym. Po pól roku odwiedzila nas znajoma, która sędziuje psy na wystawach i od razu stwierdziła, że ten pies nie ma nic z setera - jest Hovkiem i gdybyśmy pojechali z nim na wystawę wg. niej całkiem dobrze by go ocenili... i tak oto Miszka z niedorobionego setera stał sie całkiem dorobionym Hovawartem - nigdy wcześniej nie znałam tej rasy ale pokochałam tego psa całym sercem, był trudny, wymagał dużo pracy ale zmieniał sie z dnia na dzień no i oczywiście był mój - łaził za mna po całym domu, czekał pod łazienką, był ze mna w kuchni, spał z nami w sypialni ale po mojej stronie - oduczyłam go pakowania się do łóżka... stał się super mega cudownym psem, którego wszyscy w domu uwielbiali. Niestety w końcu listopada nagle stał się troche ospały, zaczął się ślinić i dziwnie zachowywać... pojechałam z nim od razu do weterynarza i niestety okazałao się, że to Babeszjoza ale nic, przecież niejeden pies z tego wyszedł - no ale niestety nie Misza, skutek uboczny Babeszjozy - choroba autommunologiczna, która powodowała, że jego organizm zwalczał własne czerwone krwinki, mimo 4-ro krotnej transfuzji, podaniu wielu różnych leków, m.in. takiego który miał pobudzić pracę szpiku kostnego, Miszy nie dało się uratować...spędziłam z nim caly grudzień na kroplówkach, w nocy przy nim w dzień również na zmianę z córką. Nigdy w życiu nie było mi tak bardzo przykro i nie czułam takiej niesprawiedliwości jak Miszka odszedł - miał niecałe 3 lata, był pieknym młodym psem, który w końcu miał swój kochający dom - czemu tak sie stało? do dzisiaj tego nie rozumiem, widać tak musialo być...

[Karina]

Bardzo przejmująca i smutna historia Starsznie, potwornie mi przykro z powdu Miszki, musiało być Ci bardzo ciężko. Mam tylko nadziję,że czas choć trochę uleczył Twoje rany, a gdzieś na Ciebie czeka pies, który wypełni pustkę w Twoim sercu. Tego Ci życzę z całego serca!

[maqda333]

Już nie czeka... już jest , też pies był w potrzebie więc decyzja była szybka - jak to sie mówi, życie nie znosi pustki, poza tym ciągle był Maniuś który nigdy nie był sam... ale ciągle to nie jest to - stąd pewnie moja obecność tutaj, zaczęłam czytać na temat Hovawartów i chyba szukać kopii Miszy - co prawda nie wiem co by mój maż powiedział na 3 psa ale może kiedyś...

[Arisai]

Mgda bardzo Ci współczuję. Na babeszjozę odchodzi wiele psów, bo to podstępna, zdradliwa choroba i jedyną jej oznaką jest to, że pies dziwnie się zachowuje. Wtedy natychmiast trzeba jechać do weta i zrobić rozmaz.
Niedawno odszedł na babeszjozę młody podhalan, do którego też się los przez chwilę uśmiechnął i został adoptowany przez dobrych ludzi.
To straszne, że pies ma szansę na nowe, lepsze życie a podstępna choroba wszystko przekreśla.
Mówią, że czas leczy rany...mam nadzieję, że kiedyś i Twoje zostaną może nie zaleczone, ale podleczone.

[Ania M.]

Witaj, Magdo. Nie dziwne dla mnie wcale, ze hovek Cie zaczarował, mam tak samo.

3 psy to juz spore stadko, miałam trójke przez prawie rok i trzeba się nieźle rękami namachać, zeby każdego ugłaskać.
Ale jakby mąż dął się przekonac, to - zapraszamy

[Arisai]

stąd pewnie moja obecność tutaj, zaczęłam czytać na temat Hovawartów i chyba szukać kopii Miszy - co prawda nie wiem co by mój maż powiedział na 3 psa ale może kiedyś...

Magda ja mam 4 psy , jeden z hodowli - mój pierwszy pies a trzy adoptowane i nigdy już nie kupię psa, tylko może jeszcze kiedyś zaadoptuję psiaka w potrzebie.
Mam nadzieję, że jak znajdziesz kopię Miszki to może......

[maqda333]

Może kiedyś - na razie pewnie musiałabym się razem z nimi od razu pakować... mąż pewnie ma więcej rozsądku niż ja - dzieci też, wyjście na spacer z 2 to jeszcze nie problem ale z 3 to już zaczyna sie robić problem... takie codzienne życiowe sprawy trochę i mnie stawiają do pionu.

[Karina]

No, rozumię, też mam dwa psiurki i choć serce mówi- jeszcze jeden! rozsądek krzyczy,że już nie i tak zostaje po staremu, czyli osiem łap

[Tonia]

Cześć Magdo, piękna i przerażająco smutna historia o Miszce. Myślę sobie, że kiedyś znajdziesz wśród naszych psów hovka do kochania!

[Ayame Nishijima]

Biedne Psisko... Jednego - tak kochanego straciłam, więc wiem jak to jest. Ale one nigdy nie znikaja na dobre.
A jak widac Miszka coś niepowtarzalnego wniósł w Twoje życie, skoro szukasz Hovcia