HovaWarty

Dziękuję, spróbuję znaleźć coś w ten deseń, choć mam nadzieję, ze nieprędko będzie potrzeba.

Gdyby Kaori miała dostęp do podekscytowanego psa, pewnie wytarłaby nim podłogę Ale że były od siebie odgrodzone... no cóż. pozostało zignorować.
A ze szczeniakami zawsze jest problem. Pozwala im na wszystko: kiedy mieliśmy na tymczasie 7 tygodniową Riinę, Kaori zareagowała tylko raz: kiedy Riina wdrapała się jej na kark, chwyciła zębami i zaczęła szarpać. Dopiero to przekroczyło jej granice cierpliwości.

Jutro planujemy dłuższy spacer (w końcu i u nas odpuściły upały, a mięśnie Suczydła wydają się nawet być ok). Przejdziemy się tak do 40 minut i zobaczymy jak będzie.

Pozdrawiamy!

No i niestety: Doczekaliśmy czasu kiedy można było podać nowy antybiotyk. Odstawiliśmy ten poprzedni, wróciła biegunka, uderzyliśmy nowym... Zaczął ślicznie działać... A później pojawiła się krew w moczu. Lek trzeba było odstawić.

W poniedziałek jedziemy do Chicago. Polskie wetki nie mają już pomysłów a i nie chcą psa na odległość leczyć. Poleciły jakiegoś polskiego weta. Mamy nadzieję, że spojrzy dalej niż na schematy terapeutyczne i coś jeszcze wymyśli.
Nie mamy więcej pomysłów

Strasznie współczuję . Taka bezradność jest najgorsza. Trzymam kciuki,żeby jednak ten wet pomógł konkretnie!

Ojej. Mocno, mocno trzymam kciuki! Zdrówka!!!

Dziękujemy.

Tymczasem nowe wieści są takie: Pojechaliśmy do Chicago, do polskiego weta. Liczyłam na inny tok myślenia, na zmianę antybiotyku. Tu się udało. Wet bez wahania odrzucił teorie o zapalnej chorobie jelit i inne bzdury. Wspomniał jakiś podobny przypadek (choć tamten pies chudł w oczach, a nie chorował tak gwałtownie) i postanowił spróbować leczenia, które wtedy pomogło. Jako, że leczenie obejmuje dłuższą terapię nieźle dobranym antybiotykiem, poszliśmy na to.
Mamy już pierwszy efekt: Kaori przestała jeść. Całkowicie.
Od soboty wmuszam w nią po 1/5 normalnej porcji, a to pod postacią jajecznicy, mięcha podawanego na spacerze w nagrodę za dobrze wykonane polecenia, dziś na kolację był chleb z białym, serkiem... Byle coś innego - co kojarzy z nagrodą albo czymś ekstra i byle nie w okolicy miski, to jeszcze jakoś wejdzie.
Dziś kupiłam jej liofilizowane mięsko z bizona. Nie jestem w stanie tak jej karmić, już jagnięcina była tańsza. Ale coś jeść musi.
Mam jeszcze mirtazapinę - antydepresant silnie pobudzający apetyt... Ale nie chcę znów męczyć jej świeżo wyleczonej wątroby. Szukam nazwy, bo jest tu ponoć dostępny preparat z konopii (wydawany na receptę i po okazaniu dokumentu potwierdzającego tożsamość...) Może będzie lepszy?
Tego jeszcze nie było. Kaori miała już masę badań, zwiedziła szpital uniwersytecki, chodziła na rehabilitację, nawet była u behawiorysty! (po zaświadczenie, że może chodzić ze mną do pracy). Ale trawki dla niej jeszcze nie kupowałam.

Generalnie nie jest źle, ale chwilami ręce opadają. Jeszcze trochę i się zastrzelę. Przy tutejszym dostępie do broni palnej (w Indiane jest ponoć więcej sztuk na głowę niż w Texasie!), nawet nie będę się wieszać, po prostu się zastrzelę.

P.S. Chicago to jednak naprawdę Jackowo: na 7 właścicieli zwierząt w przychodni tylko jedna nie mówiła po polsku. Ja sama zdurniałam, jak dostałam formularz rejestracyjny do wypełnienia... też po polsku. Aż dziwnie było.

matkooo.... nie wyobrażam sobie co czujesz. Trzymam za Was mocno kciuki, oby te choróbsko poszło precz. może być i za pomocą trawki. Byle jak najdalej.

Jejku, masakra,ale się jeszcze nie zastrzelaj trzymam kciuki,żeby te wszystkie choróbska w końcu sobie poszły . Głowa do góry, będzie dobrze .

Noooo, hovek po trawce… Ale jak ma pomóc, to oczywiście trzeba spróbować! Trzymajcie się, Dziewczyny, i nie poddawajcie się! Miejmy nadzieję, że uda się to wszystko wyprowadzić na prostą!

Dziękujemy, nie dajemy się. Dziś będę dzwonić do weta. Zabawne to: 2,5h jazdy a przekraczamy strefę czasową.
Tymczasem Suczydło znów dostaje jejecznicę na śniadanie. Oby zeżarła. A wieczorkiem pójdą antydepresanty. niech choć raz w tygodniu zje michę.

Cześć,

Nie pisałam bardzo długo, ale praca, Kaori i wszystko inne pochłonęło mnie całkowicie.

Miałyśmy dobry rok: Psica była w dobrej formie. Odbudowała tkankę mięśniową, biegała za piłeczką, chodziła na długie spacery. Zwiedziła z nami kawał świata, w tym Yellowstone, Góry Skaliste, łuki skalne i Badlands (na ile mogła, bo sa duże ograniczenia wstępu).
W połowie listopada przyplątała się choroba Addisona. Wyłapaliśmy objawy bardzo szybko, ale i tak powrót do zdrowia szedł opornie. 17 listopada miała badanie krwi - wyniki były idealne. 23 podaliśmy sterydy, 25 jeszcze raz. Jej forma zaczęła się poprawiać, ale przyplątał się stan zapalny w łapie i nie chciała jeść.
2 grudnia zaczęła wymiootować. Była odwodniona, więc podałam jej płyny podskórnie. Musiałam przebić naczynie krwionośne, bo zaczęła krwawić. Nic w sumie poważnego, ale krwawienie nei chciało ustać. Zabraliśmy ją do szpitala. Zrobili badania - w ciągu 2h osłabła, boląca łapa spuchła a przez skórę zaczęła się sączyć krew. Diagnoza: poważna trombocytopenia. Praktycznie brak płytek krwi.
Jadąc do szpitala nie spodziewaliśmy się, że wrócimy do domu sami. Przynajmniej mieliśmy możliwość się pożegnać, nie było długiego cierpienia i bólu.
Kaori zasnęła na zawsze zaraz po północy 3 grudnia.
Bardzo nam jej brakuje.